จากคนที่คุ้นเคย กลายเป็นเคยคุ้น
จากคนเคยรู้ใจ เป็นไม่รู้จัก
คำพูดที่คุ้นเคย เหมือนไม่เคยพูดกัน
ได้แค่ทักทายแล้วก็ผ่านไป
จากเคยไม่เหงาใจ กลายเป็นอ้างว้าง
จากเคยแนบชิดกัน กลายเป็นไกลห่าง
รอยยิ้มที่ให้เธอ เธอกลับเมินเฉยชา
ราวกับว่าฉันเป็นคนอื่นไกล
เธอลืมลงได้ไง ทำไมฉันไม่เคยเลย
ฉันไม่เคย ลบเลือนเรื่องราวที่เราสองคนเคยมีต่อกันและกัน
แต่ในเวลานี้ ทำไมเราช่างเหมือนคนแปลกหน้ากัน
แต่เธอนั้นว่างเปล่า เหลือเกิน
ก็คงต้องคุ้นเคย ว่าเราเคยคุ้น
ก็คงต้องลืมเธอ เหมือนที่เธอลืม
ก็คงต้องคุ้นใจ ว่าเธอไม่ย้อนคืน
แค่คนคุ้นเคยที่เธอเคยคุ้น
เธอลืมลงได้ไง ทำไมฉันไม่เคยเลย
ฉันไม่เคย ลบเลือนเรื่องราวที่เราสองคนเคยมีต่อกันและกัน
แต่ในเวลานี้ ทำไมเราช่างเหมือนคนแปลกหน้ากัน
แต่เธอนั้นว่างเปล่า เหลือเกิน
ก็คงต้องคุ้นเคย ว่าเราเคยคุ้น
ก็คงต้องลืมเธอ เหมือนที่เธอลืม
ก็คงต้องคุ้นใจ ว่าเธอไม่ย้อนคืน
แค่คนคุ้นเคยที่เธอเคยคุ้น